Z głębokim smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci w dniu 7 września 2023 naszej przyjaciółki mgr Beaty Matusiak – wielce zasłużonej dla ochrony dziedzictwa kulturowego.

Mgr Beata Matusiak urodziła się w Kaliszu 14 sierpnia 1958 roku, gdzie ukończyła Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika. studiowała historię sztuki na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, na którym uzyskała tytuł magistra w 1986 roku.

Pracę zawodową podjęła w 1985 roku w Biurze Badań i Dokumentacji Zabytków w Kaliszu. Następnie w 1994 roku została Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków w Kaliszu i pełniła tę ważną funkcję do 1999 roku. W drugiej połowie lat 80. XX wieku współpracowała z Muzeum Narodowym Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie w zakresie dokumentowania i badania założeń folwarcznych oraz dworskich na terenie południowo-wschodniej Wielkopolski. Wiele czasu poświęciła również dokumentowaniu wyposażenia kościołów, a także nagrobków na cmentarzu Miejskim w Kaliszu. Współpracowała z Ośrodkiem Dokumentacji Zabytków w Warszawie.

Od 2000 roku do śmierci była kierowniczką Delegatury w Kaliszu Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Poznaniu. Szczególną uwagę przywiązywała do fachowej realizacji prac konserwatorskich, a także do ochrony dziedzictwa i jego upowszechniania. Napisała kilka artykułów popularno-naukowych dotyczących ochrony zabytków. Była współautorką wydanej w 2004 roku książki „Drewniane kościoły w Wielkopolsce”. Ukończyła też specjalistyczne studia podyplomowe.

Należała do Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków i pełniła ważne funkcje w ciałach przedstawicielskich pracowników służb ochrony zabytków. Była wielokrotnie nagradzana i odznaczana. Została przez  Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaczona Złotą Odznaką „Za opiekę nad zabytkami”, a w 2022 roku medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Otrzymała m.in. nagrodę Prezydenta Kalisza za osiągnięcia w dziedzinie kultury i upowszechniania dziedzictwa narodowego. W czasie wieloletniej pracy dobrze zasłużyła się ochronie dóbr kultury i dziedzictwa minionych pokoleń. Dzięki jej staraniom i uporowi zostało wiele obiektów zabytkowych uratowanych przed zniszczeniem. Dobrze wyremontowane i zakonserwowane zabytki przez następne stulecia będą dobrze świadczyć o jej zamiłowaniach i pracy dla dobra wspólnego.

Rodzinie i Bliskim - wyrazy głębokiego współczucia składa Zarząd Główny Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków.

Msza żałoba śp. Beaty Matusiak odbędzie się w poniedziałek 11 września o godzinie 13.00 w kościele parafialnym pw. św. Gotarda w Kaliszu przy ul. Częstochowskiej. Pogrzeb będzie miał miejsce na cmentarzu komunalnym w Kaliszu przy ul. Poznańskiej

Z głębokim smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci w dniu 22.03.2023 roku naszego przyjaciela - prof. dr. hab. inż. arch. Andrzeja BIAŁKIEWICZA - wielce zasłużonego dla ochrony dziedzictwa architektonicznego , wychowawcy wielu pokoleń studentów.

Prof. Andrzej Białkiewicz urodził się 13 czerwca 1954 r. w Czeladzi. W 1978 roku ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej i rozpoczął pracę  w Zakładzie (następnie Katedrze) Rysunku, Malarstwa i Rzeźby na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Kierował nim w latach 2011-2020. W 1987 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy poświęconej architekturze okresu międzywojennego i zagadnieniom konserwatorskim. Dysertacja stanowiła punkt wyjścia do dalszych prac badawczych i nawiązania międzynarodowych kontaktów naukowych. W 2005 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych na podstawie pracy pt. „Rola rysunku w warsztacie architekta. Szkoła krakowska w kontekście dokonań wybranych uczelni europejskich i polskich”. Tytuł profesora nauk technicznych otrzymał w 2018 r. Jego książka profesorska poświęcona była zmianom użytkowania obiektów sakralnych („Adaptive Reuse of Sacred Buildings”). 8 lipca 2020 r. prof. Andrzej Białkiewicz został wybrany na rektora Politechniki  Krakowskiej. Objął funkcję 1 września 2020 r. Wcześniej – w latach 2012-2020 – był prorektorem uczelni do spraw ogólnych, odpowiedzialnym m.in. za inwestycje, rozwój infrastruktury badawczej i dydaktycznej oraz współpracę z otoczeniem samorządowym i gospodarczym.

Główne obszary zainteresowań badawczych prof. Białkiewicza dotyczyły teorii architektury współczesnej, a zwłaszcza architektury modernistycznej, roli rysunku w działalności architektów, zachowania dziedzictwa architektonicznego, procesów nadawania zabytkom architektury współczesnych funkcji, w tym zjawiska desakralizacji obiektów zabytkowych. Jest autorem lub współautorem ok. 140 publikacji naukowych w czasopismach krajowych i międzynarodowych oraz 3 monografii. Był wielokrotnym laureatem dorocznych Nagród Rektora PK za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną, odznaczonym Honorową Odznaką PK. Brał czynny udział w krajowej i międzynarodowej współpracy naukowo-dydaktycznej. Występował na licznych konferencjach naukowych, m.in. w Nowym Jorku, Cottbus, Budapeszcie, Barcelonie, Florencji, Moskwie, Mexico City, Stambule, Kolonii, Quebecu, Singapurze, Xian, Bangkoku, Atenach. Współpracował z uczelniami zagranicznymi m.in. z Włoch, Niemiec, Austrii.

Pracę badawczą i dydaktyczną w obszarze architektury i konserwacji zabytków łączył z bogatą praktyką architektoniczną. Jest autorem lub współautorem ponad 180 zrealizowanych projektów architektonicznych i architektoniczno-konserwatorskich (m.in. w Krakowie, Warszawie, Rzeszowie, Łodzi,  Częstochowie, Inowrocławiu, Włodawie, Dąbrowie Górniczej, Dębicy, Sosnowcu, Wolbromiu, Zakopanem, Lublinie), w tym ponad 50 realizacji kościołów i założeń sakralnych  w Polsce (największe to kościół z zespołem klasztornym oo. Paulinów w Toruniu), a także  na Ukrainie, Łotwie, w Kamerunie, na Węgrzech, Chorwacji, Republice Południowej Afryki, Słowacji. Znaczącym kierunkiem jego działań architektonicznych były realizacje konserwatorskie, m.in. na Jasnej Górze w Częstochowie i Skałce w Krakowie.

Ważnym obszarem działalności akademickiej prof. Andrzeja Białkiewicza była dydaktyka w zakresie obrazowania architektury i tworzenia jej reprezentacji, projektowania, konserwacji zabytków i historii sztuki. Był wykładowcą cenionym i lubianym przez studentów Politechniki Krakowskiej, opiekunem licznych plenerów malarskich i rysunkowych. Jest promotorem kilku prac doktorskich, licznych dyplomów magisterskich, uczestniczył w roli recenzenta w postępowaniach o nadanie stopnia doktora, doktora habilitowanego i tytułu profesora. Jako wykładowca współpracował w przeszłości także z Wyższą Szkołą Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (1997-2012) oraz z Wyższą Szkołą Przedsiębiorczości i Administracji w Lublinie (2010-2012).

 Profesor Andrzej Białkiewicz był członkiem międzynarodowych stowarzyszeń działających w obszarze ochrony dziedzictwa kulturowego, takich jak: ICOMOS, DOCOMOMO, ReUSO. Był też członkiem branżowych organizacji architektonicznych i budowlanych: SARP, MOIA, Rady Naukowej Galicyjskiej Izby Budownictwa, a także członkiem Międzynarodowego Instytutu ds. Edukacji Inżynierów WIETE w Melbourne. Zasiadał  w Radzie do spraw Środowiska, Energii i Zasobów Naturalnych przy prezydencie RP oraz Społecznym Komitecie Odnowy Zabytków Krakowa. Był rzeczoznawcą Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie ochrony zabytków, a także członkiem zespołu ekspertów Narodowego Instytutu Architektury i Urbanistyki.

Rodzinie i Bliskim - wyrazy głębokiego współczucia składa Zarząd Główny Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków.

Z głębokim smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci w dniu 04.01.2023 roku Kazimierza Śliwy, historyka sztuki, konserwatora zabytków, dokumentalisty.

Urodzony w 1950 roku, znany w regionie karkonoskim historyk sztuki, był absolwentem Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Wrocławskiego. Od początku działalności zawodowej związany z konserwatorstwem. Wraz z pierwszym Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków w Jeleniej Górze – Panią Jadwigą Skibińską, współtworzył i organizował struktury Urzędu Ochrony Zabytków. W latach 1987-1988 oraz w latach 1989-1991 był dyrektorem Biura Studiów i Dokumentacji Zabytków w Jeleniej Górze. W okresie od stycznia 1988 r. do października 1989 r. pełnił funkcję Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Jeleniej Górze. Od tego czasu stale pracował w Urzędzie Ochrony Zabytków w Jeleniej Górze wykonując obowiązki inspektora ochrony zabytków. Przez wszystkie lata intensywnej pracy zawodowej zajmował się głównie zabytkami ruchomymi oraz zabytkami techniki, niestrudzenie inwentaryzując ten obszar dziedzictwa kulturowego regionu i z poświęceniem wykonując całokształt czynności administracyjnych związanych z obowiązkami organu w zakresie tej kategorii zabytków.

Zawsze wykazywał się ogromną, nieustannie pogłębianą wiedzą o zasobie zabytków subregionu jeleniogórskiego. Z tej nieocenionej wiedzy korzystały i do dziś korzystają, kolejne generacje pracowników służb konserwatorskich i osób związanych z ochroną zabytków. Legendarne pozostaje lekkie pióro, wysokie kompetencje i nieocenione kwalifikacje oraz kultura osobista Pana Kazimierza.

Pogrzeb odbędzie się na starym cmentarzu komunalnym przy ul. Sudeckiej w Jeleniej Górze w dniu 10 stycznia 2023 r. Ceremonia pogrzebowa rozpocznie się mszą świętą o godz. 12.00, w kaplicy cmentarnej pw. św. Michała Archanioła.

Rodzinie i Bliskim - wyrazy głębokiego współczucia składa
Zarząd Główny Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków.

Z wielkim smutkiem informujemy, że 22 grudnia 2022 r. odszedł dr hab. prof. WIESŁAW PROCYK, Wybitny specjalista w dziedzinie konserwacji rzeźby i elementów architektury, profesor Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Człowiek niezwykle ciepły i uczynny.

Profesor był wspaniałym dydaktykiem. Wychował 36 roczników konserwatorów dzieł sztuki. Na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki w ASP w Warszawie był pracownikiem naukowym od 1986r., dziekanem Wydziału (2002-2005), wieloletnim kierownikiem Katedry Konserwacji Rzeźby i Elementów Architektury. Promotorem 29 prac magisterskich i 3 doktorskich. Od ponad 20 lat stałym członkiem Rady Naukowej Międzyuczelnianego Instytutu Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki.

Zrealizował ponad 30 dużych projektów konserwatorsko-badawczych i kilkudziesięciu mniejszych, dotyczących m.in. w Pałacu w Wilanowie i Markoniówce, Pałacu na Wyspie Starej Oranżerii i rzeźbach w Łazienkach Królewskich w Warszawie, dawnej fabryki J.K. Poznańskiego – Manufakturze w Łodzi, Pałacu Krasińskich, renowacji elewacji i fasad kościołów św. Krzyża, św. Anny, Sióstr Wizytek i Sióstr Franciszkanek w Warszawie, rewitalizacji podziemi kamienic na warszawskiej Starówce, Pałacu Zamoyskich w Kozłówce i Radzyniu Podlaskim, ponad 40 kaplic nagrobnych, pomników i rzeźb z Cmentarza Powązkowskiego, Prawosławnego i innych, rzeźb z Ogrodu Saskiego, Kolumny Zygmunta w Warszawie, autorem 85 ekspertyz, opinii konserwatorskich dla MKiDN, Biura Stołecznego i Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, Rzeczoznawcą MKiDN w dziedzinie konserwacji rzeźby i detalu architektonicznego. Od prawie 40 lat pracował na rzecz Społecznego Komitetu Opieki nad Starymi Powązkami. Za swoje zasługi został uhonorowany Krzyżem Zasługi za Osiągnięcia na Polu Ratowania Zabytków, Złotą Oznaką za Opiekę nad Zabytkami i wieloma innymi nagrodami.

Profesor zostanie zapamiętany jako człowiek obdarzony wieloma talentami. Powszechnie znany z pogodnego usposobienia, życzliwości i pracowitości. Swój zawód wykonywał z autentyczną pasją, a jego ogromny dorobek pozostanie w spadku następnym pokoleniom.

Uroczystości pogrzebowe odbędą się 11 stycznia (środa) 2023 roku o godz. 12.00 w kościele św. Karola Boromeusza na Powązkach w Warszawie (Cmentarz Stare Powązki). Rodzina prosi o nie przynoszenie lilii.

Żegnamy Cię Profesorze, Przyjacielu

Rodzinie i Bliskim - wyrazy głębokiego współczucia składa
Zarząd Główny Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków.